چرا بازی های ویدئویی هستند نه "زمان از دست رفته'

پس پسر من کشف آنها وجود بازی های ویدئویی همیشه یک منبع مشاجره در خانه من. هر نوع از دستگاه های الکترونیکی ، زمانی که او کوچک بود, شوهر سابق من است و من تنظیم دقیق مرزهای مربوط به زمان اختصاص داده شده به صورت الکترونیک به عنوان به خوبی به عنوان هر گونه کارهای است که باید قبل از تکمیل پسر من بود اجازه دسترسی. ما می خواهم با استفاده از الکترونیک به عنوان یک ارز را به پسر ما رفتار در خط.

ما نمی مانند صفحه نمایش زمان ، ما تحمل آن را به عنوان یک وسیله ای است که برای ایجاد انگیزه در بچه های ما. کارشناسان ضمنی است که صفحه نمایش زمان و بازی خواهد پوسیدگی پسر ما مغز است. دکتر ما استرن چشم به ما یادآوری از آن در هر خوبی معاینه—"بیش از دو ساعت در هر روز بر روی صفحه نمایش راست?"—و آکادمی اطفال آمریکا توصیه می کند والدین محدود صفحه نمایش به خصوص برای کودکان توصیه هیچ زمان روی صفحه نمایش در همه برای بچه های زیر 2 و بیش از یک ساعت در روز برای کودکان سنین 2 تا 5. با بچه ها, AAP توصیه به "داشته باشیم."

اما ما در برخورد با یک کودک که تا به حال به ADHD تشخیص و تقریبا صفر انگیزش درونی و با رعایت قوانین و حد و مرز است. رک و پوست کنده ما را به استفاده هر چه ارز در دسترس بود. اگر ما می تواند با استفاده از صفحه نمایش زمان در دوزهای کوچک برای ایجاد انگیزه در بچه های ما را به انجام آنچه خواهد در غیر این صورت یک عمل خدا به انجام ما مایل به اجازه می دهد برای یک بیت از مغز پوسیدگی.

در حال حاضر که من پسر تمام عیار نوجوان در زندگی اجتماعی فاصله عصر در سراسر جهان همه گیر او صرف بخش بزرگی از روز خود را در بازی های آنلاین. این مرا نگران بسیاری در ابتدا با هیچ جایی برای رفتن هیچ راهی برای دیدن دوستان خود او بود و هزینه های به مراتب بیشتر زمان حاضر از همیشه قبل از. من اذیت نمودن او با اجازه دادن به این ؟

من او را بشنود چت با دوستان خود را گاهی اوقات فریاد نفرین کلمات گاهی اوقات جیغ مانندی با شادی در مورد دستیابی به برخی از بازی های مربوط به هدف است. من می خواهم سرگردان در اتاق خود را برای بررسی در او و دیدن او نبود فقط یک بازی—او همچنین تماشای یک بازی بر روی تلفن خود را. دو صفحه نمایش در یک بار. آه. من 10-year-old daughter می کند همان چیزی که با هنر نرم افزار و او همواره آسان تر به پوست دور از صفحه نمایش نسبت به پسر من.

من به طعنه پسر من در مورد افراد دیگر بازی های ویدئویی. نیست که شکست هدف از بازی های ویدئویی? نیست تمام نقطه بازی بازی خود را ؟ هر وقت بچه ها من دریافت کردن صفحه نمایش من نفس آه امداد. خدا رو شکر آنها زندگی در دنیای واقعی دوبارهمن به خودم فکر می کنم. من و بعد فورا رفت واز به استدلال با پسر من در مورد خطرات ناشی از بودن در صفحه نمایش. او به من یادآوری می کند که "به معنای واقعی کلمه همه" است که آن را انجام می دهند و آن را مانند او ندارد مقدار زیادی از چیزهایی که خارج از بازی. او مرا به یاد است که او را کاملا قادر به حمل بار ظریف گفتگو با بزرگسالان, او هنوز هم کتاب می خواند و می داند که چگونه به نوشتن 10-صفحه-طولانی مقالات پژوهشی. اگر بازی واقعا سیب زمینی سرخ کرده خود را در مغز او از من میپرسد: پس چطور است که او را به خوبی گرد در این راه?

من لازم نیست که یک جواب برای او. او درست است. او که گرد و بچه.

در اخیر Ted بحث در مورد بازی کارا لین خطاب بسیاری از ترس من در مورد پسر من را بازی. استدلال او با استفاده از به صدا در بسیاری مثل پسر من است و از آنها حمایت تحقیقات و زندگی تجربه داشتن با موفقیت مطرح شده دو فوق العاده خوب تنظیم شده پرنیان پسران به بزرگسالی است.

خط اشاره کرد که به عنوان بزرگسالان ما سریع به قاضی کودکان ما رفتارهای در همان راه پدر و مادر ما و پدر و مادر خود را خیلی سریع به قاضی رفتارهای نسل آینده ، او توصیه می کند که پدر و مادر از پارسه بود کنجکاو به جای بحرانی—که ما نشان می دهد همان نوع از شور و شوق برای کودکان و نوجوانان از بازی های ویدئویی است که ما را برای هر گونه علاقه.

برای کسانی که فقط "دریافت" جهان از بازی های آنلاین این صدا ممکن است مسخره است. منظورم این است که کودکان و نوجوانان ما هستند و تنها با نشستن در یک صندلی در یک صفحه نمایش خیره در حالی که مغز خود را به نوبه خود به پودینگ—چه خوب است در مورد آن ؟ این واکنش های کورکورانه مشکل است هر چند.

طرف خوب بازی

زمانی که کودکان و نوجوانان بازی, بازی های ویدئویی, به خصوص اگر آنها در حال بازی یک بازی تعاملی با آنها معاشرت—اما بیش از آن که آنها در حال همکاری, همکاری و استراتژیسازی. من استراق سمع بچه ها من در آینده با برنامه های تدوین چگونه آنها را ادامه دهید و سپس هنگامی که برنامه های اصلی به چپ چپ به طور فعال سازماندهی و اصلاح و تدوین برنامه های جدید.

همانطور که برای من سرگرم کننده از بچه های من برای تماشای مردم دیگر بازی های ویدئویی, بازی Lane با اشاره به این که ما بزرگسالان نیز به تماشای افراد دیگر بازی کنید. تفاوت بین بزرگسالان, تماشای ورزشی در تلویزیون و بچه های ما تماشای بازیکنان مورد علاقه خود بازی بازی های آنلاین این است که اکثر بزرگسالان صفر شانس رسیدن به توانایی در هر نقطه در نزدیکی جوانب مثبت ما تماشا کنید. نه ما به سازمان دیده بان برای مطالعه و بررسی چگونگی بهبود عملکرد خود. اما به طور کلی وقتی نظر بچه ها در حال تماشای بازیکنان مورد علاقه خود بازی می کنند و به طور جدی به مطالعه و تجزیه و تحلیل چگونه به درخواست بازیکنان مورد علاقه خود' تکنیک های خود را به بازی بازی.

نه تنها که اما بازی به سادگی بی فایده تفریح و سرگرمی ما بزرگسالان به طوری که اغلب آن را به. بازی یک صنعت چند میلیارد دلاری با بیش از 164 میلیون بزرگسال در ایالات متحده بازی بازی های ویدئویی. Um که نیمی از جمعیت ایالات متحده. برخی از کالج ها در حال حاضر ارائه کمک هزینه تحصیلی برای "esports" و نظامی و بسیاری از مشاغل استفاده از ویدئو-نوع بازی شبیه سازی برای توسعه محصولات و خدمات خود را. در 2019, لیگ از افسانه های مسابقات دستگیر بیشتر بینندگان از سوپر باول که در سال 10 ، 000 نفر در فرد در خیابان Louis, میزوری, عرصه و بیش از 600 ، 000 طرفداران دسترسی به این مسابقات از طریق Twitch و یوتیوب.

به عبارت دیگر بازی نیست و اگر ما نمی خواهیم به بیگانه بچه های ما بهتر است ما در هیئت مدیره و در آغوش این عصر جدید. من شخصا نمی توانید بازی را در تمام. بچه ها من باید از من خواهش کرد که به بازی با آنها و خداوند می داند که من سعی کردم اما من به سادگی نمی باید هماهنگی دست و چشم به حرکت آن لعنت کنترل با 82 دکمه. *حرکت عصا و فریاد در کودکان و نوجوانان به خاموش چمن من.*

هنوز هم حتی در این بازی به چالش کشیده و پدر و مادر می تواند حمایت خود را از کودکان و نوجوانان میل برای بازی و استفاده از آن به عنوان یک ابزار برای نزدیک تر و بیشتر درگیر با بچه های خود را. لین توصیه می کند که هر پدر و مادر از نظر پرسیدن سه سوال زیر:

– چه بازی شما را به بازی ؟
– آیا شما لذت بردن از بازی آن بازی خاص?
– می توانم شما بازی مدتی?

بسیاری از ما خاطرات پدر و مادر نشان دادن و حمایت از ما در ما شور و چقدر خوب است که احساس می شود. برخی ممکن است خاطرات دردناک از آرزوی پدر و مادر را نشان می دهد اما هرگز داشتن که آرزو اعطا شده است. بچه های ما می خواهند ما را علاقه مند و مشتاق در مورد چیزهایی که آنها را دوست دارم. چرا ما نمی توانیم این کار را با بازی? چرا انتقاد در آن بسیار است و تنها نقطه بد به جای گرفتن کنجکاو در مورد قطعات خوب? اگر ما کودکان و نوجوانان آن را دوست دارم و در مورد مراقبت از آن, چرا که نه سعی کنید به کشف کردن آنچه در آن است که آنها را خیلی دوست دارم در مورد آن ؟ شاید بچه های ما باید از یک نقطه و شاید انتقاد از آنچه که آنها در واقع باعث می شود آنها احساس کوچک و باطل و شاید ما نباید فراموش که.

وقتی که من بچه های من به من بگویید در مورد بازی خود آنها روشن—به خصوص پسر من است. او به پایان رسید تا ماندن طولانی پس از صرف شام به پایان رسید به نگه داشتن به من گفتن در مورد بازی های خود را حتی اگر خود رفقا بازی های آنلاین در حال انتظار برای او. او هیجان زده بود به من توضیح دهد که در مورد "آسمان بلوک" بازی در فوتبال که در آن شما تجارت کالا در "بازار" با استفاده از عرضه و تقاضا تئوری را "پول." بچه یادگیری اقتصاد کلان از طریق یک بازی ویدیویی.

من نگران نباشید خیلی در مورد بازی کنه. ما هنوز هم محدودیت برای اطمینان از بچه ها بلند شدن و حرکت صرف زمان با خانواده, کامل, کارهای, تمرین موسیقی و مانند حمام گهگاه. اما من از ذهن نیست خیلی دیگر وقتی که من شنیدن فریادهای نا امیدی و یا سرور و نشاط ناشی از اتاق بچه ها چون من می دانم که آنها در حال بازی با دوستان خود. حتما بازی با دوستان نگاه نمی کند راه آن زمانی که من بچه بودم, اما این بدان معنا نیست که آن را به هر گونه کمتر با ارزش است.