در ساعت یک بامداد در 26 ژانویه 1972، چهار مرد چتر ساحلی را روی چمن‌های روبه‌روی مجلس استرالیا گذاشتند، نشستند و منتظر شدند تا شهر بیدار شود.
آن چهار مرد - بیلی کریجی، مایکل اندرسون، برتی ویلیامز و تونی کوری - علیه مخالفت دولت استرالیا با جنبش حقوق زمین ملل متحد تظاهرات کردند. آنها نمی دانستند که این اقدام ساده آغاز طولانی ترین اعتراض در تاریخ استرالیا خواهد بود.
این شروع سفارت چادر بومیان بود - یک "سفارت" نمادین برای نمایندگی از منافع و مبارزات مردم ملل اول علیه موجودیت استعماری که از زمان آغاز استعمار بریتانیا در سال 1788 آنها را آواره کرده بود.
امروز، سفارت پنجاهمین سالگرد تاسیس خود را جشن می گیرد، زیرا استرالیا همچنان از حقوق اولیه مردم بومی خود محروم است. شرکت‌های معدن، گاز، جنگل‌داری و دامداری به اشغال سرزمین‌های ملل اول ادامه می‌دهند و مکان‌های مقدس و میراث فرهنگی را تخریب می‌کنند. جوامع ملل اول و مالکان سنتی تقریباً هیچ توسل قانونی در برابر این تهاجمات ندارند. به همین دلیل است که سفارت و دیگر اشکال مقاومت ملل اول بیش از هر زمان دیگری مورد نیاز است.
مقاومت در برابر روایات استعماری
برای مردم ملل اول در استرالیا، 26 ژانویه روزی مملو از انجمن های دردناک و توهین آمیز است. این روزی است که اولین ناوگان امپراتوری بریتانیا متشکل از 11 کشتی در جایی که اکنون بندر سیدنی نامیده می شود لنگر انداخت و شروع غیررسمی مستعمره مجازات نیو ساوت ولز است.
تنها 150 سال بعد بود که این سالگرد به طور گسترده به عنوان "روز استرالیا" در سراسر مستعمرات سابق، که در سال 1901 در یک فدراسیون متحد شدند، جشن گرفت. اولین ناوگان وارد بندر سیدنی. از آن زمان، دولت‌های موفق ۲۶ ژانویه را به یکی از سنگ‌های محک ملی استرالیا تبدیل کرده‌اند - یک روز جشن تقریباً اجباری.
تا زمانی که روایت استعماری حول و حوش 26 ژانویه از بالا تحمیل شده است، مردم ملل اول در برابر آن مقاومت می کنند و از این سالگرد برای جلب توجه به سلب مالکیت و خشونت مداومی که در سال 1788 آغاز شد، استفاده می کنند.
در 26 ژانویه 1938، اولین روز عزاداری در سیدنی توسط اتحادیه بومیان استرالیا و انجمن پیشرو بومیان، در اعتراض به «رفتار بی‌رحمانه سفیدپوستان با مردم ما در طی 150 سال گذشته» و خواستار سیاست‌هایی بود که افزایش یابد. مردم ما به وضعیت شهروندی کامل و برابری در جامعه دست یابند.»
در آن سنت بود که سفارت چادر بومیان در سال 1972 تأسیس شد. این سفارت به سرعت توجه پلیس محلی را به خود جلب کرد و پلیس در ساعات اولیه صبح به این چهار مرد نزدیک شد و آنها را تشویق به ترک کرد. وقتی به آنها گفتند که این اعتراض برای حمایت از حقوق زمین برای مردم ملل اول است، یکی از افسران پاسخ داد: "این می تواند برای همیشه باشد."
خبر پخش شد و سفارت به سرعت رشد کرد. در حالی که مردم از سراسر کشور به کانبرا سفر کردند تا روی چمن‌زارها بنشینند و حمایت خود را نشان دهند، سفارت بیانیه‌هایی را صادر کرد که خواستار غرامت برای زمین‌های به سرقت رفته، اعتراف دولت به حاکمیت ملل اول، و حفظ مکان‌های مقدس شد. دیپلمات های خارجی مانند رسانه های بین المللی برای ادای احترام حاضر شدند. در بزرگترین حالت، سفارت بیش از 2000 نفر را در خود جای داده بود.
با افزایش مشخصات سفارت، فشارهای دولت و پلیس برای تعطیلی آن افزایش یافت. در ژوئیه 1972، افسران پلیس چندین بار به معترضان حمله کردند و دستگیری های بی رویه انجام دادند و صدمات گسترده ای به بار آوردند. در حالی که چادرها ریشه کن شده بودند، خشم عمومی از اقدامات پلیس توجه بیشتری را به هدف سفارت جلب کرد و دولت را به شدت شرمنده کرد.
مکان فیزیکی سفارت در نهایت به مسکن محلی منتقل شد، اما تأثیر آن بر آگاهی استرالیا تازه شروع شده بود. همراه با راهپیمایی Wave Hill در سال 1966، که در آن کارگران بومی و خانواده هایشان در قلمرو شمالی دست به اعتصاب زدند و حقوق زمین خود را پس گرفتند، و پرونده دادگاه ادی مابو، که در آن دادگاه استرالیا به نفع زمین های بومی رای داد. حقوق، اکنون به عنوان یکی از لحظات مهم در تاریخ جنبش ملل اول برای حقوق زمین در نظر گرفته می شود.
در بیستمین سالگرد تأسیس خود در سال 1992، سفارت به طور دائم در محل اصلی روبروی مجلس قدیم، جایی که امروزه باقی مانده است، مجدداً تأسیس شد. در سال 1995، توسط شورای میراث استرالیا در فهرست املاک ملی ثبت شد تا اهمیت سیاسی این مکان برای مردم ملل اول را به رسمیت بشناسد.
عدم پیشرفت
سفارت در طول تاریخ خود با چندین حمله و تلاش برای از بین بردن آن روبرو بوده است، اما جان سالم به در برده است. امروز پنجاهمین سالگرد خود را جشن می گیرد، در میان درخواست ها برای لغو یا تغییر نام روز استرالیا به روز تهاجم.
در حالی که سیاستمداران استرالیایی زبان توانمندسازی و "آشتی" ملل اول را پذیرفته اند، مسائل اساسی سلب مالکیت، خشونت دولتی و حاکمیت عمدتاً نامحدود باقی مانده است. در سال 2008، کوین راد، نخست‌وزیر وقت، یک عذرخواهی تاریخی از نسل‌های دزدیده شده - کودکان ملل اول که توسط دولت‌های موفق از خانواده‌هایشان ربوده شده و در خانه‌های دولتی و مأموریت‌های کلیسا قرار می‌گیرند، کرد. با این حال، از آن زمان به بعد، حذف کودکان ملل اول از خانواده هایشان ادامه یافت.
این شکاف بین ژست‌های نمادین دولت و عدم تغییر محسوس برای مردم ملل اول در سال 2012 مورد توجه قرار گرفت، زمانی که تونی ابوت، رهبر وقت مخالفان پیشنهاد کرد که «احساس نارضایتی» که انگیزه تأسیس سفارت را ایجاد کرده بود، تا حد زیادی از بین رفته است. زمان آن است که مردم ملل اول "به جلو حرکت کنند". ابوت نخست وزیر شد.
علیرغم این خصومت رسمی، سفارت بی سر و صدا به راه های بی شماری به پیشبرد عدالت ملل اول پرداخته است. بسیاری از موفق ترین و تأثیرگذارترین حاکمان ملل اول در تاریخ استعماری استرالیا برای اولین بار در سال 1972 به مبارزه در چمن های پارلمان پیوستند. آنها در خدمات عمومی، وکالت، و نهادهای نمایندگی ملل اول مانند کمیسیون بومیان و جزیره نشینان تنگه تورس فعالیت کردند.
سفارت همچنین به یک فروشگاه غیررسمی برای طرفداران اولین ملل تبدیل شده است که به دنبال پیشبرد اهداف خود در کانبرا هستند. فعالانی از سراسر کشور که سفر طولانی به پایتخت را انجام می دهند - اغلب از جوامع دورافتاده در قلمرو شمالی و استرالیای غربی - از مقامات سفارت که همه چیز را ترتیب می دهند - از مشاوره و تماس گرفته تا محل اقامت و حمل و نقل کمک های سراسری دریافت می کنند.
همه آن فعالیت ها به زودی به حالت افراط در می آیند. از آنجایی که استرالیا به انتخابات فدرال در سال 2022 می رود، سفارت و اعضای سازمان ملل در سراسر کشور تلاش خواهند کرد تا مسائل مربوط به حقوق زمین، حقیقت گویی و نابرابری در اولویت قرار گیرد.
مالکان سنتی در سراسر تاپ اند - شمال استوایی استرالیا - در حال مبارزه با پروژه های عظیم پیشنهادی اکتشاف گاز در زمین های مقدس خود هستند. پس از تخریب غارهای مقدس در سال 2019 توسط کنگلومرای معدنی ریوتینتو در جووکان گرج، وکلای مدافع در تلاش هستند تا قوانین استرالیا برای حفاظت از میراث فرهنگی ملل اول را اصلاح کنند. و افزایش سرسام آور نرخ COVID-19 در جوامع بومی، بی توجهی مداوم به بهداشت اولیه، زیرساخت ها و خدمات اجتماعی را برجسته کرده است.
همانطور که کلایتون سیمپسون-پیت، مردی از اوالاروی، کامیلاروی و ویلوان، و سفیر سفارت چادر در یک گفتگوی اخیر خلاصه کردند، "ما هنوز حقوق زمین نداریم. ما هنوز زمین خودمان را اجاره می کنیم. ما بزرگان قبیله ای داریم که همان خانه هایی را که از دهه 1960 در آن بوده اند اجاره کرده اند. برای هر چیزی که آن زمان برایش می جنگیدیم، امروز هم برایش می جنگیم."
نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به خود نویسنده است و لزوماً منعکس کننده موضع تحریریه الجزیره نیست.
[ad_2]
مقالات مشابه
- شرکت صادرات و واردات کالاهای مختلف از جمله کاشی و سرامیک و ارائه دهنده خدمات ترانزیت و بارگیری دریایی و ریلی و ترخیص کالا برای کشورهای مختلف از جمله روسیه و کشورهای حوزه cis و سایر نقاط جهان - بازرگانی علی قانعی
- شرکت صادرات و واردات کالاهای مختلف از جمله کاشی و سرامیک و ارائه دهنده خدمات ترانزیت و بارگیری دریایی و ریلی و ترخیص کالا برای کشورهای مختلف از جمله روسیه و کشورهای حوزه cis و سایر نقاط جهان - بازرگانی علی قانعی
- شرکت صادرات و واردات کالاهای مختلف از جمله کاشی و سرامیک و ارائه دهنده خدمات ترانزیت و بارگیری دریایی و ریلی و ترخیص کالا برای کشورهای مختلف از جمله روسیه و کشورهای حوزه cis و سایر نقاط جهان - بازرگانی علی قانعی
- باربری بلوار تعاون |باربری در محدوده بلوار تعاون با ۴۵%تخفیف - باربری و اتوبار بارسنتر
- تظاهرات، خشم هنگام دیدار هون سن از رهبران نظامی میانمار اخبار نظامی
- اسباب بازی بدون رانندگی خودت دیوانه
- سنگاپور فروش بلیط قرنطینه را به حالت تعلیق درآورد: COVID-19 زنده اخبار همه گیر ویروس کرونا
- ما مسیر-تست لوتوس Supercars در استرالیا. در اینجا چیزی است که اتفاق افتاده است.
- شرکت صادرات و واردات کالاهای مختلف از جمله کاشی و سرامیک و ارائه دهنده خدمات ترانزیت و بارگیری دریایی و ریلی و ترخیص کالا برای کشورهای مختلف از جمله روسیه و کشورهای حوزه cis و سایر نقاط جهان - بازرگانی علی قانعی
- Lysol التماس مصرف کنندگان به نوشیدنی خود را تمیز کردن محصولات