من خسته از احساس ما تنها موجوداتی هستیم که هنوز جدا

ما همه خسته از شنیدن در مورد COVID قرنطینه و ماسک و فاصله. Coronavirus همه گیر شده ما رسانه های اجتماعی خوردها ما شغل ما بچه های تحصیل و حتی چگونه ما فروشگاه و معاشرت. شکی نیست که همه ما از نظر ذهنی خسته است.

من می دانم که من قرار است به می گویند که ما "دریافت" در خانه بمانند اما واقعیت این است که آن را احساس می کند مانند ما "باید" به ماندن در خانه. من خدا را شکر که ما را امن و راحت در خانه با مقدار زیادی برای کودکان و نوجوانان به انجام از جمله یک حیاط بزرگ. من خوشحالم که من در حال حاضر کار از خانه و شوهرم در شرکت خواسته است او را به همان. اما با تصمیم گیری های بلندی بیش از ما و بالا رفتن تعداد مورد در منطقه ما من گدایی سوال: آیا ما تنها آنهایی که هنوز هم منزوی?

من رسانه های اجتماعی تغذیه پر است از خانواده در تعطیلات به دنبال مانند آنها نمی مراقبت در جهان است. آنها نما توسط آبشارها و lounging در سواحل و ایستاده در خط در پارک. من نمی توانم بگویم اگر من حسود وحشت زده و یا هر دو.

من هم از دیدن کنسرت اطلاعیه ها (وانیل یخ, هر کسی?), کلیساها باز کردن درهای خود را و استخر احزاب به جشن یک بچه پنجم تولد و یا مادر بزرگ و پدر بزرگ چهل و هفتمین سالگرد عروسی. من آن را دریافت کنید. من از دست خانواده های ما بسیار است. I miss میزبانی دوستان در استخر است. من تا به حال یک دختر قهوه تاریخ از ماه مارس و یا کوتاه کردن مو پس...من نمی تواند به یاد داشته باشید که.

من زندگی نمی کنند برای آمار. من اصلا آهنگ مورد اعداد و یا عقده روحی آخرین عناوین. اضطراب من می توانم آن را. ما فقط آنچه که ما انجام داده ایم از اواسط ماه مارس. ما تا, خوردن, صبحانه, کار و بازی خوردن ناهار, کار و بازی بیشتر در شام و سپس خنک کردن قبل از خواب. من از خواب بیدار هر روز صبح بی اعتنا به روز هفته و یا ماه تا چک کنم گوشی من.

من می دانم که به اندازه کافی به درک که این موارد در منطقه ما در حال افزایش است همیشه از محدودیت ها را کاسته است. تخت بیمارستان در حال پر و مردم من می دانم که در حال ارسال آنها در معرض شده است و تست شده است. من نمی دانم هر بیماری و یا حتی بیشتر در نتیجه بستری در بیمارستان. در عین حال من هم دلسرد هر زمان ما اجرای یک ماموریت (که اغلب در تمام این روزها) برای دیدن مردم پاره کردن ماسک خود را در حالی که خرید و آمد و رفت در اطراف مانند آنها نمی مراقبت در جهان است.

این ableism ضربات ذهن من است. من خوانده ام و دیده می شود بسیاری از مردم می گویند که آنها کاملا سالم و نمی ترسم از یک ویروس است. آنها می گویند آنفولانزا بدتر است و ماسک ها یک تخلف از حقوق مدنی خود را. آنها ادعا می کنند رسانه ها باد این از نسبت. کسانی که آسیب پذیر هستند, آنها می گویند, کسانی هستند که, اساسی, موجود شرایط بهداشتی. که تنها برخی نه همه مردم. پس چرا ماسک تا فاصله و خودداری از جمع آوری در یک جمعیت است ؟

من یکی از کسانی که مردم با وضعیت موجود. در واقع من دو. بسیاری از ما در زندگی با نامرئی بیماری, بیماری ها که نمی ایستادگی کردن برای چشم غیر مسلح. ما اصلا "نگاه بیمار" اما ما هستند. ما مبارزه بهداشتی جنگ در هر روز است. خودخواهی من می بینم بسیاری از صفحه نمایش وحشتناک دیوانه کننده و ناامید کننده است.

من می دانم که من تنها نیستم. از هر فرد و آنها می توانند لیست به شما یک تعداد انگشت شماری (یا بیشتر) از خانواده و دوستان زندگی می کنند که با بیماری ها است که آنها را بیشتر در معرض این ویروس. آیا مهم است ؟ خانواده نه مهم است ؟ من حدس می زنم با توجه به آنچه من مشاهده است.

چه در مورد بهداشت و درمان کارگران که متلاشیکننده ته خود را به آزمون کسانی که ممکن است ویروس یا درمان بیمار ؟ که در آن است که احترام ما برای تلاش های خود را زمان استعداد خود و سلامت خود و همچنین سلامت خود و خانواده ،

من درک می کنم که اطلاعات مربوط به ویروس ها و اقدامات احتیاطی مانند ماسک و فاصله است متناقض. هر روز وجود دارد یک مطالعه جدید گزارش و یا پیدا کردن است که باعث می شود ما جمعی و بیشتر سردرگمی بیش از آنچه که به انجام است. من هم درک می کنم که همه ما می تواند زندگی ما در خانه جداگانه به طور نامحدود. برخی از افراد ضروری کارگران و برخی از مشاغل نمی تواند از خانه انجام می شود. بسیاری از پدر و مادر تکیه می کنند فرزندان خود را به حضور فرد در مدرسه بنابراین پدر و مادر می تواند کار خود را نگه دارید.

اما افزودنیهای پیشنهاد شده اختیاری هستند. چرا مردم اصرار بر عبادت در شخص در کلیسا حضور خود را در عروسی پسر عموی (به همین دلیل است که پسر عموی حتی هنوز هم با داشتن یک عروسی؟), و یا هدف قرار دادن ساحل قبل از تابستان شده است ؟ این نیست ملزومات است. اینها ممتاز اضافی. من از دیدن مادرم نوشته است که "به هیچ وجه" که فرزند خود را نمی خواهد داشتن یک جشن تولد شهریور ماه. خوب کارن.

من نا امید و خسته می شوند. من نمی دانم که چگونه به تشویق افرادی که اصرار دارند که این ویروس جعلی است (یا حداقل جدی نیست) در مورد مراقبت از دیگران برای جلوگیری از اقدام خود به خود منافع خودخواهانه. دیگران می گویند که ما خوب خواهد بود چرا که وجود یک واکسن فقط در اطراف گوشه. این بهانه ای برای مهمانی-در پرواز نمی کند با من. من می خواهم همه ما را سالم و امن و بیشتر از همه به زندگی و مرگ دیگران به طور جدی. چه می شود اگر آن فرد مادر بزرگ خود را پدر یا کالج خود ،

من نمی صرف روز من در تلاش برای تبدیل هر کسی اما اعتراف میکنم که زمانی که من دیدن رایگان-برای-تمام تصاویر من احساس می کنم مانند پوستر پرتاب سلامتی خود در صورت من. آن را خسته کننده به حمل وزن همه گیر بر روی شانه های من در حالی که بسیاری از زندگی خود را به بهترین تابستان زندگی می کند.