از معلم تا صیقل دهنده کفش: بحران اقتصادی افغانستان به عده کمی کمک می کند اخبار بحران های انسانی

هادیه احمدی، معلم 43 ساله ای که پس از تسلط طالبان بر کابل، شغل خود را از دست داد، اکنون برای امرار معاش، کفش هایش را جلا می دهد.

در سرمای سرد پاییزی کابل، هادیه احمدی، معلم 43 ساله ای که پس از تسلط طالبان بر پایتخت افغانستان در ماه اوت، شغل خود را از دست داد، در کنار جاده نشسته و تلاش می کند معادل چند سنت پولیش کفش به دست آورد. .

عقب نشینی ناگهانی کمک های خارجی پس از پیروزی طالبان، اقتصاد شکننده افغانستان را به انحطاط آزاد کشانده است و میلیون ها خانواده از قحطی و زمانی ثروتمند از طبقه متوسط ​​را در فقر قرار داده است.

احمدی، مادر پنج فرزندی که از ذکر نام خانوادگی خود خودداری کرد، گفت: «وقتی دیدم بچه‌هایم گرسنه هستند، به واکس کفش روی آوردم.

هادیه احمدی، 43 ساله، قبل از اعمال محدودیت برای تحصیل کودکان و زنان، معلم مدارس مختلف بود. [Ali Khara/Reuters]

اقتصاد مدت‌هاست که بر پایه‌های متزلزل، وابسته به کمک‌هایی است که اکنون ناپدید شده‌اند، و با شکاف‌های بزرگ بین نخبگان کابل و میلیون‌ها نفری که درست بالای سبد نان زندگی می‌کنند.

خانواده احمدی پیشرفتی معمولی است که بخشی از جامعه در طول 20 سال حکومت تحت حمایت غرب به دست آورده است.

پس از 10 سال تدریس، با شوهری که به عنوان سرآشپز در یک شرکت خصوصی و دختری که به عنوان منشی در یک سازمان دولتی کار می کند، آنها از رفاه متوسطی برخوردارند که هفته هاست از بین رفته است.

از آنجایی که مدارس دخترانه برای مدت نامعلومی تعطیل شد، کار او ابتدا ترک بود و شوهرش و سپس دخترش به زودی مدارس خود را از دست دادند. پسری که در رشته کامپیوتر تحصیل می کرد، مجبور شد دوره را ترک کند، زیرا خانواده دیگر توانایی پرداخت شهریه را نداشتند.

همسر و دختر هادیا احمدی نیز در بحبوحه بحران اقتصادی بیکار شدند [Ali Khara/Reuters]

با تلاش خانواده ها برای جمع آوری پول برای غذا، نمایشگاه های کنار جاده ای کالاهای خانگی برای فروش در کابل راه اندازی شده است. آنها گواهی می دهند که چقدر تجربیات احمدی رایج شده است، زیرا مردم برای زنده ماندن قدم های غیرقابل تصوری برمی دارند.

او گفت: «ما در حال حاضر روزها گرسنه هستیم و هیچ کس در خانواده ما نیست که بتواند همه ما را از نظر مالی حمایت کند.

سازمان ملل متحد در مورد یک فاجعه انسانی در افغانستان هشدار داده است و تلاش می کند 4.5 میلیارد دلار برای جلوگیری از بدترین اتفاقات جمع آوری کند، اما با مسدود شدن کمک های خارجی و تقریباً فروپاشی سیستم بانکی، اقتصاد به دلیل کمبود پول خفه شده است.

معلوم است که طالبان در زمانی که بین سال های 1996 تا 2001 در قدرت بودند به زنان اجازه کار بیرون از خانه را نمی دادند و فرصت های شغلی بسیار محدودی برای زنان داشتند. اما برای خیلی ها مثل احمدی چاره ای نیست.

او گفت: "برخی از زنان بیوه تنها تامین کننده مواد غذایی برای خانواده های خود هستند، در حالی که برخی از زنان می خواهند از نظر مالی به شوهران خود کمک کنند." «طالبان باید به زنان اجازه دهند سر کار بروند. آنها باید برای آنها شغل فراهم کنند، در حال حاضر هیچ شغلی وجود ندارد."