ادای احترام به قلاب های زنگ، که این هفته در سن 69 سالگی درگذشت، جایگاه فوق العاده ای را که او در کانون روشنفکری سیاه اشغال کرده است تأیید کرد.
او نویسنده ده‌ها کتاب و صدها مقاله در مجلات و نقدهای محبوب در مورد پدرسالاری، سرمایه‌داری و برتری سفید است. هوکس که در سال 1952 به دنیا آمد، کمی جوانتر از تونی موریسون، آنجلا دیویس و آلیس واکر بود، اما مسیر مشابهی را دنبال کرد.
قدرت اخلاقی و فکری ایالات متحده مدتهاست که رو به افول بوده است، اما بیهوده نیست که نگارش و نظریه پردازی نویسندگان سیاه پوست در این کشور جایگاه مقدسی در زندگی فکری مردم ساکن در جنوب جهانی داشته است. تا حدودی، باهوش ترین ذهن های آفریقایی-آمریکایی دقیقاً به این دلیل که کشورشان بسیار ناامیدکننده است به الهام گرفتن ادامه می دهند.
قلاب ها مظهر توانایی سیاهپوستان آمریکایی برای جلب توجه به گناهان کشورشان و انجام این کار از موضع حاشیه و اقتدار بودند. این بخشی از یک سنت طولانی انتقاد بود که به بهترین متفکران و هنرمندان آمریکایی اجازه داد تا با جهان ارتباط برقرار کنند. و قلاب ها جای او را در این سنت گرفته اند. او از موضع شفافیت مطلق می نوشت و اغلب در انتقاد مستقیم و محبت آمیز بود.
در واقع، این هفته، هنگامی که خوانندگان و شاگردانش با او خداحافظی کردند، صحبت های زیادی در مورد "عشق" به میان آمد، کلمه ای که با قلاب کاری پیوند تنگاتنگی پیدا کرد.
هوکس در اوج زندگی حرفه‌ای خود سه‌گانه‌ای از کتاب‌های عشق را منتشر کرد که مسائل شخصی و سیاسی را پوشش می‌داد. این سه گانه به تأثیرات مخرب خشم و عصبانیت می پردازد و - مدت ها قبل از وسواس فعلی مراقبت از خود - به دنبال ارائه نظریه خودخواهی است.
ایده های هوکس در مورد عشق تا حدی ناشی از تمرین بودایی او و تحسین او از تیچ نات خان است که جنبش بودیسم نامزد را در پاسخ به جنگ ویتنام تأسیس کرد.
هوکس یک بار به حضار گفت که در روزی پر از "برخوردهای بد نژادی" با نات هان ملاقات کرد. وقتی هوک به راهب افسانه‌ای نزدیک شد، بعداً اعتراف کرد: «احساس می‌کردم اینجا در مقابل این معلم فوق‌العاده هستم و تنها چیزی که می‌توانستم جمع کنم زشتی و سردرگمی خشم من بود و البته او با مهربانی محبت آمیز از آن خشم استقبال کرد. نحات خان با قلاب ها صبور بود و عصبانیت خود را تأیید کرد و به او گفت: "اوه، خشم خود را حفظ کن و از آن به عنوان کمپوست برای باغ خود استفاده کن."
هوکس این پیام را به دل گرفت. خشم او به نوشتن او دامن زد و مسبب برد بلند قلمش بود.ایده های او در مورد سرکوب و ریشه کن کردن افراد در کلاس درس را تحت تاثیر قرار داد، اما فراتر از دانشگاه های آمریکایی که در آن تدریس می کند گسترش یافت.
در اواسط دهه 1990، زمانی که من تازه کارم را در زمینه توسعه بین المللی شروع می کردم، یک نسخه از مقاله قلاب به من داده شد. این یک دهه قبل از آن، در سال 1984 نوشته شد، اما مستقیماً با من صحبت می‌کند و از نوع انترناسیونالیسم فمینیستی سفید پوستی که بر اتاق‌های کنفرانسی که سعی می‌کردم در آن حرکت می‌کردم، حاکم بود، انتقاد کند. هوکس ادعا می کند که "بسیاری از زنان سفیدپوست به من گفتند" ما می خواهیم زنان سیاه پوست و سایر زنان سفیدپوست به جنبش بپیوندند "، کاملاً غافل از تصور آنها مبنی بر اینکه آنها به نوعی" مالک "جنبش هستند، که "میزبان هستند". "ما را به عنوان "مهمان" دعوت می کند."
یادم می آید که صاف نشسته بودم. من بالاخره چارچوبی برای ابراز ناراحتی داشتم و بنابراین راهی برای به چالش کشیدن و اصرار و تاثیرگذاری بیشتر در کارم داشتم. من در ژوهانسبورگ بودم، دور از بافت آمریکایی که قلاب ها در آن نوشته شده بودند، اما حرف های او به گوشم رسید.
تا حدی، اثربخشی آن به این واقعیت گره خورده بود که هوک در مورد موضوعات مهم می نوشت. او علاقه خاصی به تشریح فرهنگ عامه داشت. با تمرکز بر فیلم ها و فیلم های آمریکایی - که بدون حاشیه شده اند - قلاب ها برای خوانندگان در همه جا مناسب بودند.
من همیشه با نظر او در سال های اخیر موافق نبودم. او بیانسه را تروریست خواند و سپس از لیموناد انتقاد کرد و گفت که این آلبوم تصویری هم آغوشی زیبا از زنانگی سیاه پوست است و هم دنباله‌ای بر تصاویر قدیمی نژادی و جنسی.
در این مبادلات او فراتر از عمق خود نبود، اما به نظر می رسید که به مرزهای نظریه خود رسیده است. او در دنیایی بزرگ شده بود که سرمایه داری دشمن آن بود، اما نمی توانست بفهمد که سرمایه داری در مراحل بعدی بسیاری از زنان را به چنان بلاتکلیفی واداشته بود که مقاومت اغلب شبیه تسلیم شدن بود. سرمایه داری چنان پیروز شد که تعریف رادیکالیسم تغییر کرد. فمینیست های جوانتر به طور شهودی این را درک می کنند و بیشتر کارهایشان به دنبال درک این زمین جدید است. با این حال نمی‌توان قانع‌کننده بودن استدلال‌های او و فضای آزاداندیشی ایجاد شده توسط دیدگاه‌های مخالف او را انکار کرد.
از آنجایی که در این هفته از قلاب ها شکایت شد، من از این که چقدر نوشته و صحبت کرده و چقدر جدی سعی کرده از دولت انتقاد کند شگفت زده شدم. اما من حتی بیشتر تحت تأثیر قرار گرفتم که او چقدر به گفته های خودش زندگی می کرد. هوکس اصرار داشت که "کارکرد هنر این است که بیش از بیان کردن آن به همان شکلی که هست انجام دهد - تصور کردن آنچه ممکن است."
قلاب های زنگ از بین رفته اند، اما او دستورالعمل های واضحی را به جا گذاشته است. در هر کجای دنیا که هستیم، باید از سخنان او - و سخنان خودمان - برای ایجاد دیدگاه های جدید استفاده کنیم.
نظرات بیان شده در این مقاله متعلق به نویسنده است و لزوماً منعکس کننده موضع تحریریه الجزیره نیست.
[ad_2]
مقالات مشابه
- URL در مقابل URI
- چگونه Eric Clapton ذخیره 200 ساله, بریتیش, سبک موسسه
- راز طراحی داخلی موفق
- علوم و تجهیزات آزمایشگاهی - راهنمای آزمایشگاه
- 9 بهترین لباس خواب برای آنهایی که کمی خود را برای پوشیدن در تکرار (در تمام طول روز)
- نحوه شروع یک بیزینس کوچینگ در خانه
- 'Top Chef' روکش: سرآشپزها در آشپزی به افتخار بازی های المپیک توکیو که دیگر اتفاق می افتد
- از معلم تا صیقل دهنده کفش: بحران اقتصادی افغانستان به عده کمی کمک می کند اخبار بحران های انسانی
- شرکت صادرات و واردات کالاهای مختلف از جمله کاشی و سرامیک و ارائه دهنده خدمات ترانزیت و بارگیری دریایی و ریلی و ترخیص کالا برای کشورهای مختلف از جمله روسیه و کشورهای حوزه cis و سایر نقاط جهان - بازرگانی علی قانعی
- 8 بهترین یکبار مصرف & قابل استفاده مجدد شنا پوشک 2020— نگه داشتن نوزاد و کودک نو پا Splashin' تمام تابستان